"Jako więc wybrańcy Boży- święci i umiłowani- obleczcie się w serdeczne miłosierdzie, dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość," (Kol 3,12)
3 września - Dwudziesta Druga Niedziela zwykła
Pierwsze czytanie (Jr 20, 7-9)
Psalm (Ps 63 (62), 2. 3-4. 5-6. 8-9 (R.: por. 2ab))
Drugie czytanie (Rz 12, 1-2)
Aklamacja (Por. Ef 1, 17-18)
Ewangelia (Mt 16, 21-27)
Są takie słowa, których nie chcielibyśmy usłyszeć z ust Bożych, albo najchętniej zatkalibyśmy uszy, żeby tylko nie dotarły do nas, przeszły gdzieś obok, nie dotykały naszego życia, nie burzyły ustalonego porządku. Jednym z takich słów jest ofiara, poświęcenie się, oddanie życia, czasu, sił dla Boga, drugiego człowieka. Gdy słyszymy o ofierze, czujemy pewien dyskomfort wewnętrzny, jakiś niepokój ogarnia nam serce, może nawet sprzeciwiamy się, walczymy z wolą Bożą jak próbował uczynić to prorok Jeremiasz czy nawet otwarcie się buntujemy jak Piotr, pouczamy Boga, jak to powinno być, jak powinien dostosować się do naszego sposobu myślenia, przenikniętego często egoizmem, chęcią wyluzowania się, niewysilania, niewychylania, świętego spokoju. Przyzwyczajamy się do takiego lajtowego traktowania Pana Boga, na zasadzie, że On gdzieś tam jest, że są jakieś przykazania, które trzeba przestrzegać, raz czy dwa razy w roku się wyspowiadać, w sierpniu nie pić, w wielkim poście odmówić sobie czekolady, w piątek nie jeść mięsa i myślimy, że to wystarczy, że zaspokoi Pana Boga. A co z resztą, a moje codzienne życie? Jezus jasno dziś pokazuje, że takie myślenie jest szatańskie, niepełne, wzięte w ramy czysto ludzkiego myślenia. Jezus mówi dziś, by każdy wziął swój krzyż, krzyż codziennych zmagań, walki ze sobą, by uczynił ofiarę ze swoich myśli, pragnień, uczuć, słów, zachowań, by z tych wszystkich doświadczeń, które nas przygniatają, trudnych, napiętych, pooranych przez zranienia, wzajemną niechęć czy nienawiść relacji z innymi uczynić dla Niego ofiarę a nie szukać tanich kompromisów, świętego spokoju, chęci zemsty, odwetu, by nie reagować oko za oko, lecz tak jak On, z miłością i miłosierdziem. By nie reagować po ludzku, lecz po Bożemu, nawet jeśli nas to kosztuje, bo musi kosztować, bo o dobro trzeba się zmagać, bo miłość karmi się ofiarą, bo chrześcijaństwo to nie religia oparta na ułudzie pozornego spokoju, lecz na krzyżu, a ten nie zna kompromisu, nie idzie na łatwiznę, nie szuka tylko tego, co wygodne, lecz stawia wymagania. Życie ofiary nie mierzy się tylko litrami niewypitego piwa, kilogramami niezjedzonej czekolady czy opuszczonymi od telewizora godzinami, choć też jest to ważne i potrzebne, lecz przede wszystkim miłością Boga i drugiego człowieka, mierzy się ją cierpliwością, miłością, przebaczeniem, miłosierdziem, odwagą stanięcia w prawdzie o sobie samym, odwagą powiedzenia komuś trudnej prawdy, która go zaboli, lecz bez której nie dokona się przemiana jego życia. Bo co z tego, że czegoś sobie odmówię, z czegoś zrezygnuję, skoro w moim sercu mam nienawiść do drugiego człowieka, skoro nie potrafię przebaczyć doznanej krzywdy, skoro nie potrafię zrezygnować z obmawiania kogoś i niszczenia mu życia? Co mi po mnóstwie waszych ofiar? Syt jestem całopaleń baranów i cielców, obrzydło mi to. Rozdzierajcie wasze serca a nie szaty, mówi Pan Bóg w księdze proroka Izajasza. Oczywiście lepiej sobie czegoś odmówić i przykleić łatkę dobrego chrześcijanina, lecz prawdziwej ofiary domaga się coś innego w moim sercu, prawdziwy krzyż jest obok mnie a nie na moich ramionach. Św. Paweł w drugim czytaniu mówi, byśmy odnawiali się w naszym myśleniu, to znaczy, byśmy niczego nie szufladkowali, nie starali się brać w jakieś sztywne ramy naszego często biednego i miernego pojęcia o Bogu, lecz byśmy obserwowali własne życie, byli – przez modlitwę, słuchanie Słowa Bożego, sakramenty – wyczuleni na głos Boga, na Jego wolę, na to, czego On od nas chce i z tego uczynili dla Niego ofiarę. A często to, co chce Bóg różne jest od tego, co nam wydaje się dobra czy słuszne. Od Jeremiasza chciał, żeby głosił Jego słowo upartemu ludowi Izraela, ludowi, który odrzucał Boga, gdyż sam wiedział, co dla niego jest lepsze. Jeremiasz o tym wiedział, czuł, że nie będzie dobrze przyjęty przez ludzi, że będzie prześladowany, ale zgodził się, trawiony ogniem Bożym, na to poświęcenie. Nie robił tak, jak sam czuł, lecz jak pragnął Pan. Takiej ofiary od niego zażądał. Podobnej ofiary zażądał od Jezusa, a Jezus od Apostołów, czego Piotr nie mógł zrozumieć i z tym się pogodzić, gdyż miał inne spojrzenie na Boga. Jakiej ofiary od ciebie zażąda Bóg, ofiary nie takiej, jaką ty sobie wybierzesz, krzyża nie dopasowanego do ciebie, który ci pasuje, bo jest lekki, przyjemny, niewymagający wielkich poświęceń, lecz prawdziwego krzyża, który będzie ważył, który będzie cię kosztował wiele sił, bólu i cierpliwości, na który będziesz może złorzeczył, bo nie tak powinno być, bo przecież sam wiem, co dla mnie jest najlepsze. Jeśli ktoś chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je. Można się nie przemęczać w wierze, przeżywać lekko i spontanicznie relację z Bogiem, nie narzucać się, skupić się bardziej na sobie a Bogu wygospodarować jakiś skrawek, rezerwat w życiu i trzymać Go tam, byle tylko nie wchodził za bardzo w moje życie. Można – tak jak chciał Piotr Apostoł – z Jezusa zrobić sobie maskotkę, bo taki ładny, bo dobrze mówi, bo cuda czyni. Można raz za czas rzucić Mu jakąś namiastkę poświęcenia, podnieść parę razy krzyż jak się podnosi sztangę na siłowni, można, ale nie sprawi to że stanę się lepszy, że moje życie pójdzie do przodu, przeciwnie, będę w stagnacji, stanę w miejscu, podczas gdy Jezus pójdzie dalej z krzyżem. On mnie zbawi, lecz ja się nie zbawię, bo nie chciałem być do Niego podobny w Jego ofierze i poświęceniu.
Ojciec Marcin Cwierz, OSPPE
© Milosierni.com 2023
Milosierni13@gmail.com
(+1) 908 476 1477
"Jako więc wybrańcy Boży- święci i umiłowani- obleczcie się w serdeczne miłosierdzie, dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość," (Kol 3,12)