Święty Franciszek z Asyżu żył u schyłku XIII w Urodził się w umbryjskim miasteczku Asyżu 1181 roku (inne żródła podają 1182). Był synem kupca Piotra Bernardone i Joanny Piki pochodzącej z Francji. Na chrzcie świętym otrzymał imię Jan, ale ojciec zdrobniale i żartobliwie zwykł go nazywać Francesco i imię to przylgnęło do niego na zawsze.

Był chłopcem szczerym i wielkodusznym, wrażliwym i uzdolnionym, muzykalnym, towarzyskim i radosnym. Po radosnej i bardziej lub mniej beztroskiej młodości, w dwudziestym piątym roku życia poczuł się przemieniony łaską Bożą. Porzucił wesołe życie i zaczął się zastanawiać jak mógłby zdobyć sławę. Jako młody człowiek Franciszek odznaczał się wrażliwością, lubił poezję, muzykę. Ubierał się dość ekstrawagancko, więc został okrzyknięty królem młodzieży asyskiej.

Gdy miał 21 lat wziął udział w wojnie między Asyżem a Perugią {rok 1202} gdzie dostał się do niewoli. Prawie roczny pobyt w więzieniu poważnie nadwerężył jego zdrowie. Po powrocie do domu ciężko zachorował. Wówczas powziął zamiar zmiany życia. Nie był on jednak trwały. W roku 1205 uzyskał ostrogi rycerskie i udał się na wojnę, prowadzoną między Fryderykiem II a papieżem.

Najął zatem giermka, kupił konia i ruszył w świat. Ujechał sześćdziesiąt kilometrów i dotarł do Spoleto. Tu miał sen. Usłyszał głos: "Franciszku, komu lepiej służyć, Panu czy słudze?" Odpowiedział: "Panu". Przełamawszy wstyd, czym prędzej powrócił do Asyżu. Zmienił się. Poświęcał więcej czasu modlitwie, dawał hojne jałmużny, opiekował się chorymi. Przemianę tę przypisywał Bogu. Przezwyciężył siebie i oddał się posłudze trędowatych. W "Testamencie" napisze: "Sam Pan wprowadził mnie wśród nich". Włochy były w krytycznym stanie - głód, epidemie, choroby, rozpusta w kościele. Jednym z przejawów dążenia do moralnej odnowy była filozofia wiary głoszona przez św. Franciszka. W młodości Franciszek prowadził bujne życie, ale miał bardzo dobre serce i zawsze był hojny dla ubogich. Po roku spędzonym w niewoli, powrócił do dawnego trybu życia i zachorował. W tym czasie doznał duchowej przemiany, porzucił swój dobytek, wspierał trędowatych, spacerował po mieście. Żebrał i żył w pokorze. Ludzie uznawali go za szalonego. Zgromadził uczniów, którzy dali początek zakonowi franciszkanów. W ciągu całego życia Franciszek odbył wiele misyjnych podróży po Włoszech, Egipcie i po Ziemi Świętej. Od swoich uczniów wymagał modlitwy, pracy, ubóstwa i pokory. Akceptował cielesność człowieka. Jego postawę cechuje afirmacja świata - pełne miłośći zaangażowanie w świat, wyrozumiałość i akceptacja. Zakazywał ścinać drzewa na opał - dopuszczał jedynie ścinanie gałezi drzew. Obecnie jest patronem ekologów.

Postawa franciszkańska to okazywanie pokory wobec wszechpotężnego i wspaniałego Boga, jako stwórcy, umiłowanie wszystkiego, co żywe, okazywanie dobroci i niesienie pomocy potrzebującym, życie w harmonii z naturą. Franciszkanizm to koncepcja wiary radosnej.

Opracowała: UR